உழைப்பாளர் தின கவிதை

*மே நாள்*

எந்திர சத்தங்கள் காதின்வழி கத்தியிறக்கி நெஞ்சில் குருதி கீறி எடுக்கும்..

வெந்தணலில் பாதம் சுட வியர்வை பெருகி வீதி ஓட களைப்பைத் துடைத்து வேலை பார்க்கையில் மாலை வரும்போது மகள் வாங்கி வரக்கேட்ட மரப்பாச்சி பொம்மையது கண்ணில் நிற்கும்..

இடைவேளையில் ரெண்டு வாய் அள்ளிப்போடும் அரிசிச்சோறு பேரமிர்த வலிநிவாரணி..

நின்ற எந்திரம் மீண்டும் இயங்க வாழ்வின் ஓட்டமெண்ணி சுமை தாங்குவோம்

வாரக்கூலி மாதக்கூலி ஏதாயினும் வசதி பெருசாய் தருவதில்லை பிய்ந்த செருப்பு தைத்து தைத்தே வாழும் முதலில்லா ஆட்கள் நாங்கள்..

கலப்பை தூக்கியவனும் பாரம் சுமந்தவனும் ஆலை வேலையாளும் வறுமையாள மட்டுமே வாழ்கிறவர்கள் 

மேல்வர்க்க மந்தைகளுக்கு ஓட்டின் எண்ணிக்கையாய் போனவர்கள்

ஏக்கங்களும் நிராசைகளும் நிரம்ப உண்டு இங்கு 

மகிழ்வினைத் தவிர

சூரியனுக்கு முன்விழித்தும் ஒளியில்லை 

இருள்சேர திரும்புகிற இவர்தம் வாழ்வில்..

வசதிகளை தருபவர்களே

வசதியின்றி வதைபவர்களே

நீங்களின்றி ஏது இப்பொய்யுலகு

உங்கள் உழைப்பின் ரத்தத்தின் நெடியின்றி ஏதிங்கு பிரமிக்கிற பொளுளாதாரம்

உங்கள் உழைப்பு தானே இவர்களின் ஆதாரம்..

உங்கள் கண்ணீர் வற்ற என்றேனும் ஓர்நாள் உதிக்கும் புரட்சி நெருப்பு 

நீங்களே பெருஞ்சிறப்பு

வணங்கி மகிழ்கிறேன்

உழைக்கும் தோழர்களே

*சீனி.தனஞ்செழியன்*

முதுகலைத்தமிழாசிரியர்,

அஆமேநி பள்ளி,

திருவலம்,

வேலூர்மாவட்டம்.